SANI

10-12-2012, 16:53

Ανάμεσα στα “πονάκια” των σκέψεων, το άγχος για την εκπλήρωση του “προγράμματος”,
την έννοια γι’ αυτούς που αγαπώ, τον φόβο για τον ίδιο μου τον εαυτό,
την άρνηση μιας αλήθειας παρεξηγημένης
και την “κούραση” στο τέλος μιας ημέρας μακριάς.., εμφανίζεται καμιά φορά,
σαν ηλιαχτίδα που διαπερνά τα σύννεφα, μία στιγμή χαράς. Μία μόνο.Μπορεί απλά να έχω μπει στο σπίτι και να έχω καθίσει μισό λεπτό κάτω
για να βγάλω τα παπούτσια μου.
Ή ένας φίλος να μου έχει βάλει ένα ποτό στα χέρια και να μου λέει τα τελευταία του νέα,
κοιτώντας με επίμονα στα χείλη για να ακούσει από εμένα κάτι, οτιδήποτε.
Κι εγώ χαίρομαι ήσυχα. Χαίρομαι που κάθομαι, χαίρομαι για το διάφανο χρώμα του ποτού,
για τα ζαρωμένα φρύδια του φίλου μου και τη γεμάτη ζέση φλυαρία του.
Χαίρομαι. Γιατί τούτη τη στιγμή, ξέρω καλά,
πως τίποτα παραπάνω δε χρειάζεται, τίποτα περισσότερο δε ζήτησα.
Πως αυτό είναι ένα απλό, μα Μεγάλο Αρκετό.
Μία μόνο στιγμή χαράς.. μεγάλη αρκετά για να μου χαρίσει ένα ήρεμο.. χαμόγελο,
να μου δώσει θάρρος και τόλμη,
να δημιουργήσει την ευτυχία μου.
Να ομορφύνει εμένα την ίδια, τα μάτια μου, την ψυχή μου..
Να αποτελέσει φυλαχτό.. μιας κάποιας αισιόδοξης ανάμνησης,
να με αναπαύσει από την “κούραση”,
να “θάψει” τον Φόβο μου.
Ένα Μεγάλο Αρκετό. Πάντα απλό.
Ούτε να δανείζεται, ούτε να αγοράζεται.
Πολύ περισσότερο να κλέβεται..

δημιουργία

10-12-2012

τελευταία καταχώρηση

10-12-2012

απαντήσεις 0

προβολές 4275

Συνδέσου στον λογαριασμό σου, για να απαντήσεις σε αυτό το θέμα.

Διάβασε και αυτά