Πριν πολλά πολλά χρόνια "τα χρώματα" έκαναν ένα καβγά τρικούβερτο. Το κάθε ένα θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερο από το άλλο, το πιο σπουδαίο, το πιο χρήσιμο, το φαβορί.
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ φώναξε:
"Εγώ είμαι ο βασιλιάς όλων των χρωμάτων!
Εγώ είμαι το χρώμα του αίματος και το αίμα είναι ζωή,
είμαι το χρώμα του κινδύνου και του θάρρους.
Εγώ, είμαι είμαι έτοιμος να πολεμήσω για μια αιτία,
εγώ ανάβω "τα αίματα",
χωρίς εμένα η γη θα ήταν κενή όπως η σελήνη.
Εγώ είμαι το χρώμα του πάθους, της αγάπης, του τριαντάφυλλου, της παπαρούνας..."
ΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ,έσπρωξε, και είπε:
"Εγώ είμαι το χρώμα της υγείας και της δύναμης.
Μπορώ να είμαι ελλιπής, αλλά πολύτιμος,
γιατί υπηρετώ την ανθρώπινη ανάγκη.
Έχω μαζί μου τις πιο σπουδαίες βιταμίνες.
Σκεφτείτε τα καρότα, το μάνγκο και την παπάγια.
Δεν είμαι παρόν όλο τον χρόνο,
αλλά όταν "γεμίζω" τον ουρανό την αυγή ή το ηλιοβασίλεμα,
η ομορφιά μου είναι τόσο εντυπωσιακή
που κανένας δεν σκέφτεται σε όλους εσάς..."
ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ πήρε τον λόγο και είπε:
"Όλοι εσείς είστε πολλοί σοβαροί.
Εγώ φέρνω το χαμόγελο, την χαρά και την "ζεστασιά" στον κόσμο.
Ο ήλιος είναι κίτρινος, το φεγγάρι είναι κίτρινο, τα αστέρια είναι κίτρινα.
Όταν ανθίζουν τα ηλιοτρόπια, ολόκληρος ο κόσμος φαίνεται να χαμογελά.
Χωρίς εμένα δεν θα υπήρχε χαρά..."
ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ είπε:
"Σαφώς και εγώ είμαι ο πιο σπουδαίος.
Εγώ είμαι το το σύμβολο της ζωής και της ελπίδας.
Με επέλεξαν το γρασίδι,
τα δένδρα, τα φυτά,
χωρίς εμένα όλα τα ζώα θα πέθαιναν.
Κοιτάξτε γύρω σας τους αγρούς και θα δείτε πως είμαι η "πλειοψηφία"..."
ΤΟ ΜΠΛΕ τον διέκοψε και είπε:
"Εσύ σκέφτεσαι μόνο την γη,
αλλά δεν λαμβάνεις υπ'όψη σου τον ουρανό και την θάλασσα!
Το νερό είναι η βάση της ζωής
που "πέφτει" από τα σύννεφα
στα βάθη της θάλασσας.
Ο ουρανός δίνει "απλοχωριά", ειρήνη , γαλήνη και ηρεμία.
Χωρίς εμένα δεν θα ήσασταν τίποτα..."
ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟ, σηκώθηκε σε όλος του το "ύψος" και είπε:
ήταν πανύψηλο και μίλησε με μεγάλη λαμπρότητα:
"Εγώ είμαι το χρώμα των "βασιλέων" και της εξουσίας.
Βασιλείς, αρχηγοί και επίσκοποι με έχουν πάντα επιλέξει
γιατί είμαι το σύμβολο της εξουσίας και της γνώσης.
Οι άνθρωποι δεν ρωτάνε...
με ακούνε και υπακούουν...!"
Τέλος το INDIGO μίλησε πολύ ήρεμα στους άλλους, αλλά με αποφασιστικότητα:
"Σκεφτείτε και εμένα, εγώ είμαι το χρώμα της σιωπής,
εσείς πολλοί δύσκολα με παρατηρείται,
αλλά χωρίς εμένα είσαστε όλοι "επιφανειακοί".
Εγώ αντιπροσωπεύω την σκέψη και τον προβληματισμό,
το λυκόφως και τα βαθιά νερά.
Όλοι εσείς με έχετε ανάγκη
για την ισορροπία και την αντίθεση,
για την προσευχή και να υμνείται την ειρήνη..."
Και έτσι τα χρώματα συνέχισαν να μαλώνουν και να συζητούν , πεπεισμένα πως το κάθε ένα ήταν ανώτερο από τα άλλα. Φιλονικούσαν όλο και πιο βίαια χωρίς να ακούνε τους άλλους.
Ξαφνικά μια αστραπή "έσκισε" τον ουρανό ακολουθούμενη από μια εκκωφαντική "φωνή". Η βροντή και η βροχή που ακολούθησαν με βία, τους τρόμαξε σε τέτοιο βαθμό που "κούρνιασαν" ο ένας δίπλα στον άλλον για να προστατευτούν...
Μέσα σε όλη αυτή την "αναστάτωση" η βροχή άρχισε να μιλά :
"Ανόητα χρώματα , μαλώνετε μεταξύ σας και ο κάθε ένας προσπαθεί να υπερισχύσει του άλλου...
Δεν γνωρίζετε πως ο κάθε ένας από εσάς δημιουργήθηκε για ένα συγκεκριμένο λόγο και σκοπό και ταυτόχρονα και διαφορετικό;
Πιαστείτε χέρι χέρι και ελάτε μαζί μου."
Αφού συμφιλιώθηκαν , πιάστηκαν χέρι χέρι.
Η βροχή συνέχισε:
"Από εδώ και στο εξής όταν θα βρέχει ο κάθε ένας από εσάς θα "απλώνεται" στον ουρανό σαν ένα μεγάλο χρωματιστό τόξο για να θυμάστε πως όλοι σας ζείτε ειρηνικά."
ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ είναι το σύμβολο της ελπίδας και της ειρήνης για το αύριο...
Έτσι , λοιπόν, όταν μια "καλή" μπόρα πλένει τον κόσμο,
και το εμφανίζεται το ουράνιο τόξο στον ουρανό,
να θυμόμαστε να εκτιμούμε ο ένας τον άλλον!
