SANI

23-01-2014, 14:18

Πολλές φορές, όταν διαβάζω στο διαδίκτυο ασύλληπτα επιθετικά σχόλια για σοβαρά ή μη θέματα ή για πρόσωπα, από τη μια απογοητεύομαι, φοβάμαι, νιώθω φοβερή ένταση και από την άλλη σκέφτομαι πως το να μη γίνομαι επιθετικός και κακοποιητικός είναι κάτι που μαθαίνεται, όπως το έμαθα και ‘γω και τόσοι άλλοι άνθρωποι.

Σκέφτομαι και προσπαθώ να εξηγήσω γιατί υπάρχει τόση επιθετικότητα και θυμός στο διαδίκτυο. Θεωρώ πως 1) οι σχολιαστές πολλές φορές είναι ανώνυμοι ή χρησιμοποιούν ψευδώνυμο και ως εκ τούτου, δεν λογοδοτούν για την αγένεια τους. 2) βρίσκονται σε απόσταση από το στόχο του θυμού τους και είναι πιο εύκολο να ανταγωνίζονται από απόσταση και 3) μάλλον είναι πιο εύκολο να είσαι βιτριολικός όταν γράφεις παρά όταν είσαι με τον άλλον κοντά.

Επειδή οι συζητήσεις δεν συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο, οι σχολιαστές έχουν τη δυνατότητα να γράφουν μακροσκελείς μονολόγους, πράγμα το οποίο δεν θα γινόταν στη πραγματικότητα. Σημαντικό στοιχείο ο τόνος της φωνής ή κάποια χειρονομία που μπορεί να έχουν μεγάλη επίδραση στην ικανότητά μας να καταλάβουμε τι λέει κάποιος. Όσο πιο μακριά από τον άνθρωπο που κάνει διάλογο βρίσκεται ο επιθετικός άνθρωπος, τόσο πιο δύσκολο είναι να επικοινωνήσει και ειδικά όταν οι κανόνες της επικοινωνίας του είναι άγνωστοι. Όταν δεν γνωρίζει δε να γράφει, με χρήση του συντακτικού και σωστή χρήση των λέξεων ή της γραμματικής, τα αποτελέσματα είναι ιλαροτραγικά με ολέθρια για την νοημασύνη μας και την λογική αποτελέσματα.

Ο Edward Wasserman, Καθηγητής Ηθικής Δημοσιογραφίας, σημείωσε μια άλλη αιτία αυτής της εθιστικής βιτριολικής συμπεριφοράς, κακά παραδείγματα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία πρέπει να περικόψουν το μίσος, η ειρωνία, ο χλευασμός κι ο θυμός που έχουν γίνει ο κανόνας στα σχόλια και στην επικοινωνία, μεταξύ των αναγνωστών. Είναι χρήσιμο και πολύτιμο να ακούγονται όλες οι απόψεις ενός θέματος, αλλά δεν είναι πολύτιμο να υπάρχουν προσωπικές επιθέσεις ή να υπάρχουν μηνύματα με εξαιρετικά θυμωμένο, επικριτικό και κουτσοπολίστικο ύφος.

Ακόμα και κάποιος που κάνει κάποιο νόμιμο σχόλιο αλλά με θυμωμένο ύφος, βλάπτει τη φύση του επιχειρήματος, γιατί παροτρύνει και τους υπόλοιπους να ανταποκριθούν με τον ίδιο τρόπο. Φυσικά κάνοντας όλο αυτό χάνεται η ουσία του θέματος, που προσπαθούν να σχολιάσουν και πέφτουν σε επίπεδο κουτσομπολιού συνοικιακής υποανάπτυκτης χώρας.
Το χειρότερο δε είναι πως όλοι οι θυμωμένοι κι επιθετικοί διάλογοι γίνονται κάτω από ένα άρθρο που ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ και φυσικά πώς να κατανοήσει κάποιος κάτι που δεν έχει διαβάσει; Τώρα πως σχολιάζουν κάτι που δεν γνωρίζουν; … η ηλιθιότητα είναι αήττητη, ανεξήγητη και ξεπερνά τον υπερφυσικό τρόμο !!! άπλα σηκώνεις τα χέρια ψηλά όπου την συναντάς και το βάζεις στα πόδια μπας και σώσεις, ότι προλάβεις να σώσεις !!! Το σίγουρο είναι πως με την αυτού μεγαλειότητα την ηλιθιότητα, δεν επικοινωνείς, γιατί απλούστατα δεν έχει πάρε δώσε με την λογική, την ηθική και οποιονδήποτε ανθρώπινο τρόπο έλλογης επικοινωνίας. Πολλές φορές είναι δύσκολο να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και όλοι μας κάποιες φορές έχουμε ξεφύγει και έχουμε κάνει κάποιο σχόλιο που ίσως το έχουμε μετανιώσει. Ίσως να είναι μια ευκαιρία να δούμε τι σημαίνει για εμάς το επιθετικό, πότε αισθανόμαστε απειλή και θυμό από την λεκτική επίθεση. Απλά να το παρατηρήσουμε. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα της αλλαγής καθώς και τη δυνατότητα ανάληψης της ευθύνης των επιλογών.

Τελικά το διαδίκτυο «φτιάχνει» επιθετικούς ανθρώπους ή οι ήδη επιθετικοί άνθρωποι βρίσκουν διέξοδο στο διαδίκτυο; Ούτε οι ερευνητές μπορεί να είναι 100% σίγουροι. Πάντως αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι η επιθετικότητα συνδέεται με κάποιο τρόπο με το διαδίκτυο. Από την άλλη όμως, κάποιοι άλλοι Ολλανδοί ερευνητές αυτή τη φορά ισχυρίζονται ότι το διαδίκτυο έχει πολλά θετικά και επιδρά ωφέλιμα στους ανθρώπους.

Αυτό που υποστηρίζουν οι δεύτεροι είναι ότι δεδομένου πως έχει ξεπεραστεί πια ο χαρακτηρισμός του διαδικτύου ως κάτι «σκοτεινό», «μυστηριώδες» και «επικίνδυνο» οι άνθρωποι μπορούν να ωφεληθούν πολύ από τη χρήση του. Κι αυτό γιατί προάγει τις διαπροσωπικές σχέσεις με την έννοια ότι ενισχύει τις ήδη υπάρχουσες και δημιουργεί και νέες. Συνεπώς, το Internet δεν απομονώνει, αλλά κοινωνικοποιεί. Έτσι λοιπόν, μέσα από τη χρήση του διαδικτύου και της κοινωνικής δικτύωσης στις γνωστές σε όλους μας ιστοσελίδες οι άνθρωποι νιώθουν πιο άνετα με τον εαυτό τους, αφού βρισκόμενοι στην ασφάλεια και την απομόνωση του δωματίου τους μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και να εξωτερικεύσουν τα απωθημένα τους.

Όμως, κατά πόσο αυτό είναι θετικό ή ευεργετικό; Το να απομονώνεται κανείς, για να νιώθει καλά μπορεί να θεωρηθεί ωφέλιμο; Κάποιος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει λέγοντας πώς αφού μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα, γιατί όχι. Σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτω την επικοινωνία μέσω διαδικτύου, διότι δεν παύει να φέρνει τους ανθρώπους σε επαφή. Όμως, δεν έχει τα πλεονεκτήματα της διαπροσωπικής επικοινωνίας. Αυτά είναι πολλά όπως η μη λεκτική επικοινωνία, οι μορφασμοί, οι χειρονομίες κλπ.

Oι άνθρωποι βγάζουν επιθετικότητα επειδή είναι προσηλωμένοι στη δυστυχία τους, από την οποία επ’ ουδενί δεν διανοούνται ν’ απαλλαγούν και αυτήν τη δυστυχία προβάλλουν στους άλλους. Είναι, βλέπεις, πιο εύκολο να είσαι κακός με τους γύρω σου παρά καλός με τον εαυτό σου, δηλαδή να του προσφέρεις λίγη χαρά ώστε να μπορείς να δεχτείς τη χαρά ή τη λύπη του άλλου. Επίσης, η ευγένεια είναι ζήτημα καλής αγωγής και από αυτήν υπάρχει έλλειψη στις κοινωνίες των ανθρώπων.
Είναι αυτοί που όταν κοιτάζεις τον ήλιο χαμογελαστός, θα σου στρέψουν την προσοχή στο να κοιτάξεις την μιζέρια τους και μάλιστα με μπόλικη κεκαλυμμένη εχθρότητα. Οι επιτυχημένοι ψυχοπαθείς είναι λίγοι, αλλά είναι πολλοί αυτοί που βρίσκονται υπό την επιρροή τους. Θα πάρουν την προσοχή από την ουσία μιας πληροφορίας, θα την υποτιμήσουν και θα την τοποθετήσουν εκεί που τους προστάζουν οι καταλήψεις τους. Όμως γνωρίζουμε και ποιοι τους ελέγχουν και τι επιδιώκουν, δεν θα τους αφήσουμε να το κάνουν.