Στην εποχή μας είναι έντονη η παρουσία του χάσματος των γενεών. Τι εννοώ μ΄ αυτό; Πρώτα απ΄ όλα πρέπει να τονίσουμε τη διάσταση και την σύγκρουση γονέων και παιδιών η οποία δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο όπως πολλοί υποστηρίζουν. Στην κωμωδία του Αριστοφάνη Νεφέλες έχουμε μια γλαφυρή περιγραφή της σύγκρουσης ανάμεσα στον συγκροτημένο πατέρα και στον ελαφρόμυαλο, μακρυμάλλη γιο. Το πρόβλημα λοιπόν έχει διαχρονική παρουσία.
Οι νέοι κατηγορούν τους μεγαλύτερους για υποκρισία, πλαστική ευγένεια,ωτυπικότητα, υπερβολική ενασχόληση με τα υλικά αγαθά και τα χρήματα. Τους καταλογίζουμε τις ευθύνες για τον κόσμο που δημιούργησαν, ο οποίος είναι σύμφωνα με τη γνώμη μας παράλογος. Επικρατεί ένα χάος γύρω από την κοινωνία, παντού υπάρχει άγχος και αβεβαιότητα. Είναι ένας κόσμος χωρίς ηθικές αξίες και χωρίς ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Εμείς οι νέοι υποφέρουμε πολλές φορές από την έλλειψη κατανόησης, συμπαράστασης, βοήθειας, από την έντονη κριτική που δεχόμαστε συνεχώς από τους μεγαλύτερους. Αισθανόμαστε μόνοι μας απορρίπτουμε τους γονείς και τους μεγαλύτερους ως πρότυπα και προσπαθούμε να βρούμε τη θέση μας στην κοινωνία. Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των νέων που περιμένουν και ονειρεύονται να γίνουν ποδοσφαιριστές ή τραγουδιστές. Με το όνειρο θα μείνουν. Πάντως αισθάνομαι λύπη για τους νέους που έχουν πρότυπα τους διάσημους των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης!
Οι «μεγάλοι» κατηγορούν τους νέους για ανευθυνότητα, αδιαφορία κλπ. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν μπορούν να περιγράψουν τη σχέση και τις συμπεριφορές μεταξύ ενήλικων και εφήβων. Αντίθετα υπάρχουν άπειρα παραδείγματα κατανόησης και στήριξης μεταξύ τους. Η οξύτατη κριτική των εφήβων μειώνεται σταδιακά καθώς επέρχεται η κατανόησης των ενηλίκων και των προβλημάτων που αυτοί αντιμετωπίζουν.
Εκεί όμως που συχνά κάνουν λάθος και οι δυο μεριές είναι στην απόδοση ανώριμων χαρακτηρισμών που δημιουργούν αχρείαστες εντάσεις και παρεξηγήσεις. Είναι βέβαιο πως η υπάρχουσα κοινωνία με τις αδικίες, την ανηθικότητα και τον παραλογισμό δεν αρέσει στους ενήλικες και ούτε είναι αυτή η κοινωνία που θα ήθελαν να ζουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Όμως έχουν κι αυτοί μερίδιο ευθύνης για τη δημιουργία αυτής της κοινωνίας. Μπορεί οι τώρα μεγαλύτεροι να μην έχουν την αγωνιστικότητα των νέων, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν είναι διατεθειμένοι να αγκαλιάσουν κάθε θετικό βήμα.
Κάποιοι χαρακτηρισμοί που αποδίδουν οι μεγαλύτεροι στους νέους για να πω την αλήθεια περιέχουν μέσα τους μια δόση πραγματικότητας για κάποιους νέους που πραγματικά ζουν στον κόσμο τους! Η κριτική και η αμφισβήτηση που ασκεί η νεολαία ήταν πάντα παράγοντας κοινωνικών εξελίξεων. Όταν από την άλλη, οι νέοι μιμούνται , απλά ακολουθούν τον τρόπο ζωής που οι μεγάλοι τους δίδαξαν. Ξεχνούν λοιπόν οι μεγάλοι πως τα αρνητικά φαινόμενα στη σκέψη και τη δράση των νέων πηγάζουν από τη διαπαιδαγώγηση και τα εξωτερικά ερεθίσματα του κόσμου των ενηλίκων που έχουν δεχτεί;
Οι μοναδικοί υπεύθυνοι για την κατάπτωση της κοινωνίας μας είναι οι μεγαλύτεροι γιατί ξέχασαν για ποιες αξίες οι ίδιοι πολέμησαν και αγωνίστηκαν, γιατί το μυαλό τους είναι στραμμένο στο πώς να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, έχουν γίνει θύματα μια υπερκαταναλωτικής κοινωνίας που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Οι νέοι απαλλαγμένοι από τις αρνητικές επιρροές του κόσμου γύρω τους μπορούν να ξεφύγουν από την μιζέρια των προκατασκευασμένων προτύπων που τους σερβίρονται.
Posted by Melissa
