Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΠΥΘΕΑΣ Άγνωστοι Έλληνες: Από την Γαλλία στον Βόρειο Πόλο



Επιγραφή στην Μασσαλία «Η Μασσαλία δεν έπαψε ποτέ να δείχνει και να έχει το ελληνικό χρωμόσωμα, μια πραγματικότητα, απτή σε όλο τον Νότο της Γαλλίας. Εκτός από τις ομογενειακές οργανώσεις υπάρχουν και πολλοί Φιλέλληνες που τρέφουν μια άδολη αγάπη για την Ελλάδα την οποία θεωρούν κοιτίδα του Δυτικού πολιτισμού αλλά και ως μια μακρινή πατρίδα».



Στην προηγούμενη μελέτη μας κλείσαμε το ταξίδι μας στην Αφρική με την χώρα της Αιγύπτου. Το ταξίδι όμως των Ελλήνων φυσικά δεν σταματά εκεί αλλά πολύ περισσότερο δεν σταματάει ποτέ…

Έτσι κι εμείς συνεχίζοντας την περιήγησή μας στην περιοχή της Μεσογείου θα κάνουμε έναν σταθμό στην Μασσαλία, την ελληνική πόλη της Γαλλίας, η οποία ακόμη και σήμερα θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του απόδημου Ελληνισμού.

Να σημειωθεί μάλιστα πως οι Έλληνες ονόμασαν «Γαλάτες» τους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής, επειδή ήταν άσπροι σαν το γάλα. Από τους Γαλάτες προέκυψαν οι σημερινοί Γάλλοι.

Οι περισσότερες αρχαίες ελληνικές πόλεις της Γαλλίας χτίστηκαν το 3000π.Χ. περίπου εξελίξει της εκστρατείας του Ηρακλή προς την Αμερική. Αλλά και τα μεταγενέστερα χρόνια ιδρύθηκε αξιόλογος αριθμός αποικιών, για τις οποίες μάλιστα υπάρχουν και περισσότερα στοιχεία λόγω της συντομότερης χρονικής αποστάσεως.

Στην Μασσαλία συγκεκριμένα οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν πριν από πολλά χρόνια, όταν οι Φωκαείς της Μ. Ασίας (αποικία Ελλήνων στην Φώκαια της Μ.Ασίας γύρω στο 800π.Χ.) μην μπορώντας να αντιμετωπίσουν τα πυρά των Περσών, καθώς Αθήνα και Σπάρτη αρνούνταν να στείλουν βοήθεια, κατέφυγαν στην τότε Γαλατία και ίδρυσαν την Μασσαλία.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει χαρακτηριστικά (Α 63): «Οἱ δὲ Φωκαεὶς οὓτοι, ναυτιλίηση μακρήσι πρῶτοι τῶν Ἑλλήνων ἐχρήσαντο, καὶ τὴν τε Ἀδρίην, καὶ τὴν Τυρσήνη καὶ τὴν Ἰβηρίαν καὶ τὸν Ταρτησσὸν οὓτοι εἰσὶ οἱ καταδέξαντες». (Οι Φωκείς πρώτοι από τους Έλληνες χρησιμοποίησαν την ναυτιλία για μακρινά ταξίδια και έφτασαν ως τις ακτές της Αδριατικής και της Τυρρηνικής θάλασσας και ως την Ιβηρική χερσόνησο)!



Αναφορές απαντούν ακόμη στον Αριστοτέλη, τον Πλούταρχο, τον Πέραμο, τον Ιουστίνο, κ.α.
Παρ’ ότι οι Γαλάτες αντιστάθηκαν αρχικά, μη γνωρίζοντας πως οι Έλληνες δεν είχαν φτάσει με εχθρικές-κατακτητικές διαθέσεις, τελικά οι δεύτεροι κατάφεραν όχι μόνο να εγκατασταθούν στην εν λόγω περιοχή αλλά και να την οδηγήσουν στην ύψιστη ακμή της.

Έτσι οι Έλληνες κάτοικοι της Μασσαλίας ίδρυσαν και άλλες αποικίες, μεταξύ των οποίων η Νίκαια (Νice), η Ολιβία, η Αντίπολις, η Αθηνόπολη, το Ταυρέντιον, η Θηλίνη, η Ολβία (Κάννες), η Ροδανουσία, η Κιθαριστής, που έλαβε το όνομά της από την αγάπη των Μασσαλών (όπως άλλωστε και όλων των Ελλήνων) για την μουσική, και άλλες πολλές.
Σε όσες αποικίες ίδρυσαν έδωσαν ονόματα ελληνικά, ώστε να τους θυμίζουν τον τόπο που γεννήθηκαν.

Έτσι, η Κρέουσα ονομάστηκε από τον βασιλιά της Θήβας, Κρέοντα, όνομα που σημαίνει βασιλιάς. Η Νίκαια εξαιτίας της νίκης τους επί των Λυγίων. Η Όλβια, οι σημερινές Κάννες, ονομάστηκε έτσι χάριν της μεγάλης ακμής που γνώριζε. (όλβιος = ευτυχισμένος). Η Ηράκλεια από τον Ηρακλή φυσικά. Το Ταυρέντιον, τέλος, σύμφωνα με τον Στράβωνα, ονομάστηκε έτσι λόγω της γεωλογικής μορφής του λιμανιού, η οποία μοιάζει με κεφάλι ταύρου.

Παράλληλα οι Φωκαείς διατηρούσαν σε κάθε τους αποικία τα ιωνικά πρότυπα, όπως για παράδειγμα στο νομοθετικό σύστημα. Υπήρχε δηλαδή η Βουλή των 600 Τιμούχων που συγκυβερνούσε με το Εκτελεστικό Σώμα (15 Εκτελεστές).

Στην Μασσαλία ξεχώρισε η μορφή του Ευθυμένη και του Πυθέα, ο πρώτος εκ των οποίων ταξίδεψε ως την Λιβύη και ο δεύτερος στο ταξίδι του προς τις βορειοδυτικές ακτές της Ευρώπης, που διήρκεσε 50 χρόνια, έφτασε ως την Γροιλανδία και τον Βόρειο Πόλο και απέδειξε ότι η Βρετανία είναι νήσος.

Μετά από χρόνια βέβαια σημειώθηκαν νέα κύματα Ελλήνων μεταναστών στην περιοχή της Μασσαλίας, αρχικά κατά την Οθωμανική κυριαρχία, τον 17ο αιώνα, περίοδος, όπου φτάνει η εν λόγω πόλη στην μέγιστη ακμή της, λόγω των γνώσεων των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που είχαν καταφύγει εκεί και έπειτα, το 1922, πολλοί από τους πρόσφυγες της Μ. Ασίας βρήκαν καταφύγιο στην Μασσαλία.

Οι Έλληνες φυσικά εξακολουθούν να ζουν μέχρι σήμερα στην Μασσαλία διατρανώνοντας με κάθε ευκαιρία την καταγωγή τους…
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πρόσφατα φίλαθλοι της τοπικής ομάδας (Marseille) ύψωσαν στο γήπεδο ένα τεράστιο coreo με την ελληνική σημαία στο κέντρο της οποίας απεικονιζόταν ένας αρχαίος Έλληνας και ένα πανό που έγραφε:«Εμείς δεν αρνούμαστε την καταγωγή μας».

Φυσικά το ελληνικό κράτος τηρεί σιγήν ιχθύος γι αυτούς τους Έλληνες την στιγμή που θα μπορούσε να τους «εκμεταλλευτεί» προς το καλό της χώρας μας αλλά και του Ελληνισμού εν γένει.

Όπως και να έχει οι Έλληνες είναι εκεί, δηλώνουν παρόντες και διατηρούν τον Ελληνισμό όρθιο τιμώντας τα ήθη τα έθιμα και την ιστορία μας.

Φράσεις ξένων λογίων για την Ελλάδα

“Deorum lingua est lingua Graecorum”
(Η γλώσσα των θεών είναι η Ελληνική γλώσσα)

“Totum Graecorum est”
(Όλα είναι Ελληνικά) *['Ολα προέρχονται από τους Έλληνες]

“Nihil Graeciae humanum, nihil sanctum”
(Τίποτα δεν είναι πιο ανθρώπινο, πιο ιερό από την Ελλάδα)

Marcus Tullius Cicero (106 b.c. – 43 b.c.) [Λατίνος Κλασικός]

“‘Though Greece was conquered, she defeated the conqueror
and imported the arts in the uncivilized Latium””

(Παρ’ ότι η Ελλάς κατακτήθηκε, αυτή νίκησε τον κατακτητή
και εισήγαγε τις τέχνες στο απολίτιστο Λάτιο)

Quintus Horatius Flaccus (65 b.c. – 8 b.c.) [Ρωμαίος λυρικός ποιητής]

“What the mind and the heart is for a human being, Greece is for humanity”

(Ότι το μυαλό και η καρδιά είναι για το ανθρώπινο σώμα, είναι η Ελλάς για την ανθρωπότητα)

Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832) [Γερμανός συγγραφεύς]

“Damned Greek, you found everything; philosophy, geometry,
physics, astronomy… you left nothing for us”

(Καταραμένε Έλληνα ανακάλυψες τα πάντα, φιλοσοφία, γεωμετρία,
φυσική, αστρονομία… δεν άφησες τίποτα για εμάς)

Johann Christoph Friedrich von Schiller (1759-1805) [Γερμανός ποιητής, φιλόσοφος και Ιστορικός]

“Greece was the real cradle of liberty in which the earliest republics were rocked. We are the pupils of the great men, in all the principles of science, of morals, and of good government”.

(Η Ελλάς υπήρξε το αληθινό λύκνο της ελευθερίας στο οποίο σφυριλατήθηκαν οι πρώτες πολιτείες. Εμείς είμαστε οι μαθητές [αυτών] των μεγάλων ανδρών, σε όλες τις αρχές της επιστήμης, της ηθικής και της καλής διακυβέρνησης)

William Cullen Bryant (1794-1878) [Αμερικανός ρομαντικός ποιητής]

"If in the library of your house you do not have the works of the ancient Greek writers, then you live in a house with no light”.

(Εάν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σου δεν έχεις τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε ζεις σε ένα σπίτι χωρίς φως)

George Bernard Shaw (1794-1878) [Ιρλανδός θεατρικός συγγραφεύς]

“If it is true that the violin is the most perfect of musical instruments,
then Greek is the violin of human thought”

(Εάν αληθεύει πως το βιολί είναι το τελειότερο των μουσικών οργάνων,
τότε Ελληνικό είναι το “βιολί” της ανθρώπινης σκέψης)

Helen Adams Keller (1880-1968) [Αμερικανίδα συγγραφευς, "ακτιβίστρια" και λέκτωρ]

“The only way for us to become great, or even inimitable if possible, is to imitate the Greeks”

(Ο μόνος τρόπος για εμάς να γίνουμε σπουδαίοι ή ακόμη και απαράμιλλοι, αν αυτό είναι δυνατό, είναι να μιμηθούμε τους Έλληνες)

Johann Joachim Winckelmann (1717-1768) [Γερμανός ιστορικός και αρχαιολόγος]

“We have to admit that the whole Islam, except the religion, was Greek.
Betrayal against the Greeks by the Islamic nations, equals betrayal against their own nature”

(Πρέπει να παραδεχτούμε πως όλο το Ισλάμ, εκτός της θρησκείας, ήταν Ελληνικό. Προδοσία ενάντια των Ελλήνων από τα Ισλαμικά έθνη, ισούται με προδοσία ενάντια στην ίδια τους τη φύση)

Ibn Khaldun (1332-1406) [Άραβας ιστορικός, λόγιος, θεολόγος και πολιτικός]

“Except the blind forces of nature, nothing moves in this world which is not Greek in its origin”

(Εκτός των τυφλών δυνάμεων της φύσεως, τίποτα δεν κινείται σε αυτόν τον κόσμο
που να μην είναι Ελληνικό στις καταβολές του)

Sir Henry James Sumner Maine (1822-1888) [Συγκριτικός νομολόγος και ιστορικός]

“In the Greeks alone we find the idea of that which we would like to be and produce… from the Greeks we take something more than earthly – almost godlike”.

(Στους Έλληνες και μόνο βρίσκουμε την ιδέα αυτού που θα θέλαμε να είμαστε και να παράγουμε… από τους Έλληνες παίρνουμε κάτι περισσότερο από γήινο – σχεδόν θεϊκό)

Wilhelm Von Humboldt (1767-1835) [Διπλωμάτης, φιλόσοφος και λόγιος]

“It is great to descent from Greece, the land that gave the light to the world”

(Είναι σπουδαίο να κατάγεσαι από την Ελλάδα, τη χώρα που έδωσε το φως στον κόσμο)

Victor Hugo (1802-1855) [Γάλλος ποιητής]

“We are children of the Greeks”

(Είμαστε παιδιά των Ελλήνων.)

Frederich II Βασιλιάς της Πρωσσίας (1712-1786)
...................................................................................................................................................
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΨΗΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΜΠΟΛΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΙΠΩΘΕΙ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ ΛΟΓΙΟΥΣ !!!!

Η Αγία που «ένωσε» τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό

Κάθε χρόνο στις 25 Νοεμβρίου η εκκλησία μας τιμά την μνήμη της Αγίας Αικατερίνας, της «αεί καθαρή» Αγίας, που απέδειξε χάριν της ιδιαίτερης παιδείας, μόρφωσης αλλά και φώτισης την αλήθεια που χαρακτηρίζει τον Ελληνισμό από τα πανάρχαια χρόνια.

Την στιγμή που επικρατούσε η μία από τις δύο «αντίπαλες», όπως τις ήθελαν, πλευρές του διδύμου Ελληνισμός-Χριστιανισμός, η Αγία Αικατερίνα με τρόπο αδιάσειστο και αναμφισβήτητο έδειξε πως στην ουσία πρόκειται για στοιχεία που τα διέπει ένας αδιάσπαστος δεσμός.

Εναντίον της στράφηκε όλη η καθεστηκυία τάξη, τουλάχιστον αρχικά, υπέστη βάναυσα μαρτύρια και παρόλ’ αυτά δεν λύγισε.

Διαθέτοντας άριστη γνώση της Ελληνικής κλασσικής γραμματείας και τρέφοντας βαθειά αγάπη για την αλήθεια, «εξουδετέρωσε» τους 50 καλύτερους ρήτορες όλου του κόσμου. Το σπουδαιότερο επιχείρημά της ήταν ο περίφημος χρησμός των τον χρησμό των Σίβυλλων (αρχαίες προφήτισσες) και την μαρτυρία του Απόλλωνα μέσω των μάντεὠν του στους Δελφούς.

«Κάποτε θα έρθει στην πολύπαθη γη κάποιος αναμάρτητος και με τους όρους της θεότητας θα λύσει την φθορά ανίατων παθών. Ο άπιστος όμως λαός θα τον φθονήσει και θα τον κρεμάσει ως κατάδικο θανάτου. Και όλα αυτά θα τα υπομείνει με πραότητα».

«ἐπί την πολυσχεδῆ ταύτην ἐλάσειε γῆν· καὶ δίχα σφάλματος γενήσεται σάρξ· άκαμάτοις δέ θεότητας ὄροις· ἀνιάτων παθῶν λύσει φθοράν· καί τούτου φθόνος γενήσεται ἐξ άπίστου λαοῦ· καί πρὸς ὔψος κρεμασθήσεται ὡς θανάτου κατάδικος· ταῦτα δέ πάντα παίσεται πράως».

Η αποκάλυψη της αλήθειας αυτής ώθησε και τους 50 ρήτορες αλλά και πλήθος κόσμου που παρακολουθούσε την «λογομαχία» να πιστέψει στον Έναν Θεό, όπως πίστευαν ανέκαθεν οι Έλληνες.

Μαρτύρησαν όλοι τους…

Το χειρότερο όμως μαρτύριο υπέστη η ίδια η Αικατερίνη, που πίστευε πως μέσα από αυτό θα στραφεί πολύς κόσμος στον Χριστό, γι αυτό και δεν φοβήθηκε. Πίστευε ακόμη, αυτό που με τόση σιγουριά είχε δηλώσει ο Σωκράτης στην Απολογία του.

Ότι δηλαδή, δεν τον ένοιαζε να πεθάνει, γιατί στον παρόντα κόσμο τα πάντα είναι ψεύτικα. Θα πήγαινε σε έναν καλύτερο κόσμο, δίπλα στους αθανάτους. Έτσι η Αικατερίνη τον παρότρυνε να τελειώσει αυτό που έχει αποφασίσει. Την έδεσε λοιπόν σε έναν ειδικό τροχό, ώστε να βρει τραγικό θάνατο. Τα δεσμά όμως έσπασαν…

Τότε ο Μαξιμίνος αποφάσισε να την αποκεφαλίσει. Καθώς την πήγαινε στο απόσπασμα, πλήθος κόσμου την ακολουθούσε, ομολογώντας την πίστη του και θρηνώντας για τον χαμό της. Λέγεται μάλιστα ότι όταν της έκοψε ο δήμιος το κεφάλι δεν χύθηκε αίμα, αλλά γάλα.

Χρόνια Πολλά και Καλά σε όλες τις εορτάζουσες!
ΠΥΓΜΗ.gr

AΡΕΤΗ Η "δολοφονημένη" Αξία

Σήμερον η λέξις ΑΡΕΤΗ εξωστρακίσθη εντέχνως από το λεξιλόγιον των Ελλήνων με την δέουσαν επιμέλειαν. Η λήθη σκοπίμως έρριψε τον πέπλον της εις την μέγιστην ταύτην έννοιαν των Ελλήνων, προκειμένου μαζί με την σημασίαν της να εξοβελισθή και μέγα μέρος της φιλοσοφίας των προγόνων μας.
Το θέμα της "αρετής" είναι τεραστίων διαστάσεων και καταλαμβάνει μέγα μέρος της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
Α Ρ Ε Τ Η
ΑΕΙ ΡΕΟΥΣΑ,
ΑΕΙΡΉΤΗ,
ΑΙΡΕΤΗ(Εκλεκτή)
(Κρατύλος 415d)
Το μέγεθος της σημασίας της προσεγγίζεται είς ύψιστον βαθμόν από τον Πλάτωνα εις την "Πολιτείαν" ή "Περί δικαίου Πολιτικός" και οι επιμέρους ιδιότητες της αναλύονται εις πολλούς διαλόγους, ώστε ο ερευνητής να μή ευρίσκεται εις την πλάνην ενός αναποδείκτου δόγματος περί "ηθικής", "πίστεως" και "αγάπης", αλλά ενώπιον συγκεκριμένων ιδιοτήτων, τας οποίας οφείλει να ελέγχη και να μελετά διαρκώς με αρχήν τα ¨ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ" των Πυθαγορείων του Ιεροκλέους.
Ο κορμός της φιλοσοφικής σκέψεως, από τον Πυθαγόρα εώς τους Νεοπλατωνικούς συθέμελος εδράζεται επί της εννοίας της ΑΡΕΤΗΣ.
Με την εμφάνισην της Αρετής στο νοητικό μας "προσκήνιο" και την προσήλωσιν εις τας λεπτομερείας της αναλύσεως της από τους Πυθαγόρα, Πλάτωνα, Αριστοτέλη και τους Στωικούς, η ουσία του ήθους των Ελλήνων δεν θα ήτο δυνατόν να βληθεί!
Ως εκ τούτου οι δυνάμεις του σκοταδισμού και της πλάνης την κατεβύθισαν εντέχνως εις το έρεβος της σιωπής.
Ο διάλογος του Πλάτωνος "Κρατύλος" δίδει μιαν πρώτην όψιν της σημασίας της Αρετής, η οποία είναι μόνον η αρχή της μεγάλης πορείας δια την κατανόησιν και ιεράρχησην των ιδιοτήτων τας οποίας οφείλει να τελειοποιεί ο Έλλην, ιδία δια να επιτελεσθεί η κάθαρσις αμφοτέρων των φορέων του, τόσον του σωματικού όσον και του ψυχικού.
"ΑΡΕΤΗ ΔΕ ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ, ΗΝ ΤΙΜΩΝ ΚΑΙ ΑΤΙΜΑΖΩΝ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΕΛΛΑΤΟΝ ΑΥΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΣ ΗΞΕΙ"
(Η Αρετή είναι κτήμα αδέσποτον, ανάλογα προς την εκτίμησιν ή την περιφρόνησιν που θα της δείξει ο καθένας σας, θα πάρει και μεγαλύτερο, ή μικρότερο μερίδιο.)
Πλάτωνος "Πολιτεία" 617Ε.
Ο ορισμός τον οποίον δια της αναλύσεως δίδει ο Σωκράτης επισημαίνει την αεί ρέουσαν κατάστασιν της Αρετής, την οποίαν οφείλουμεν συνεχώς να παρακολουθώμεν, όχι επειδή η Αρετή είναι αναξιόπιστος και ασύλληπτος, αλλά διότι η ψυχική θέσις του θνητού, όταν ευρίσκεται εις εγρήγορσιν και επιθυμεί να την κατακτήσει ευρίσκεται εις συνεχήν ροήν και κινδυνεύει να παρασυρθεί από περιοριστικάς, δογματικάς και εξ αποκαλύψεως "μοναδικάς αληθείας" και να μην παραμείνει σταθερά εις την αναζήτησιν η οποία είναι η κ ί ν η σ ι ς των τεσσάρων ρεουσών της Αρετής των οποίων αυτή η κίνησις θα οδηγεί την αναζήτησιν όλον και πλησιέστερον εις την ψιλάφησιν της Αληθείας.
Προϋπόθεσις αρρήκτων δεσμών Αθανάτων/θνητών είναι η θεωρητική γνώσις και η πρακτική εφαρμογή των, εν χορώ, συντονισμένων τεσσάρων ιδιοτήτων της Αρετής:
ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ,
ΑΝΔΡΕΙΑ,
ΦΡΟΝΗΣΙΣ,
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ = ΣΩ(ΤΗΡΙΑ) ΦΡΟ(ΝΗΣΕΩΣ), εγκράτεια ηδονών και λυπών
(Κρατύλος 412a)
ΑΝΔΡΕΙΑ = ΑΝ(Δ)+ΡΕΙΑ = Μάχη κατά της αντιθέτου ροής και παρά το δίκαιον.
(413e)
ΦΡΟΝΗΣΙΣ = Κατα νόησις φοράς της ροής είναι όνησις =ωφέλεια κινήσεως εκ της ροής (ΟΝΗΣΙΣ/ΝΟΗΣΙΣ) = ΣΩ(τηρία) ΦΡΟ(νήσεως) η φρόνησις.
(411 d)
ΔΙΚΑΙΟΝ = ΔΙ(Κ)ΑΪΟΝ Το διασχίζων με ταχύτητα το κάθε εμπόδιον!
(412d)
Ποία η ροή εις τας εννοίας αλήθεια και Αγαθόν;
ΑΛΗΘΕΙΑ = Θεία + άλη (Άλη=ορμή, κίνησις, περιπλάνησις, περιφορά), ή (π.χ. Αλήτης = ο περιπλανώμενος)
(421b)
AΓΑΘΟΝ = Άγαστον + Θοόν το αξιοθαύμαστον (άγαστον) της ταχύτητος (θοόν)...όχι κάθε ταχύτητας άλλα μόνον μέρους της.
(412c, 422a)
Ποία η η ερμηνεία της Καθάρσεως ως προς τας ανωτέρω ερμηνείας της Ροής;
ΚΑΘΑΡΣΙΣ = Άρσις κατά των εμποδίων της ροής (-ρίας) και Θάρσος, το Θαρσείν, θάρ(ση)σις κατά την επιδίωξην ιδανικού δημιουργούν κ ρ ά σ ι ν α θ ά ν α τ ο ν.
ΚΑΘΑΡΣΙΣ = ΑΘ + ΚΡΑΣΙΣ
(μετά αναγραμματισμού)
Εις τον "Κρατύλον" ο Πλάτων ερμηνεύει τας τέσσαρας ιδιότητες της Αρετής χωρίς να τας συσχετίζει μεταξύ των, αποδίδων όμως εις όλας το κοινόν χαρακτηριστικόν της ΡΟΗΣ.
Ο Πλάτων είς τους διαλόγους του αφιερώνει μεγάλα αποσπάσματα ή και ολοκλήρους διαλόγους εις την ανάπτυξιν των ιδιοτήτων αυτών.
Οι διάλογοι εις τους οποίους αναπτύσσει τα επί μέρους ιδιότητας, όχι όμως απομεμονωμένας και ασυνδέτους, και τας οποίας συνεχώς επαναφέρει εις την συζήτησιν, είναι οι εξής:
α. Εις τον διάλογον "Χαρμίδης" πραγματεύεται την ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΝ
β. Εις τον διάλογον "Λάχης" την ΑΝΔΡΕΙΑΝ
γ. Εις τον "Φαίδων" την ΦΡΟΝΗΣΙΝ, με την πλέον ενδιαφέρουσα ανάλυσιν, αλλά και είς πολλούς διαλόγους...
δ. Εις τον διάλογον "Πολιτεία" ή "Περί Δικαίου ή Πολιτικός" την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ , όπου στα δέκα βιβλία του διαλόγου αναπτύσσει διεξοδικώς την σημασίαν της δικαιοσύνης, η οποία στέφεται υπό των δώδεκα Βιβλίων των "Νόμων", η "Περί Νομοθεσίας Πολιτικός", τελευταίον γνήσιον έργον του φιλοσόφου. Οι "Νόμοι" καλύπτουν το ένα πέμπτον του όλου σώματος του πλατωνικού έργου.

Ο Πλάτων προ του θανάτου του αφιέρωσε την ωριμότητα της σκέψεως του εις το θέμα της Δικαιοσύνης, η οποία έν-θρονος προΐσταται, συντονίζουσα όλας ομού τας ιδιότητας της Αρετής.

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ....ΟΙ "ΜΑΓΕΜΕΝΕΣ" ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αγλαονίκη η Θεσσαλή Αστρονόμος

Κάπου στην Θεσσαλία του 5ου αιώνα π.Χ., μια κοπέλα κοιτούσε με απληστία τον έναστρο ουρανό.

Τα ουράνια σώματα την μάγευαν, το ηλιακό σύστημα ήταν γι’ αυτήν ότι τελειότερο υπάρχει σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο. Σ’ όλη της την ζωή προσπαθούσε να ανακαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος.

Αυτή η νεαρή γυναίκα, ήταν η Αγλαονίκη, η πριγκίπισσα, η κόρη του βασιλιά Ηγήτωρα, μιας πόλης κάπου στην γη της Θεσσαλίας.

Παρατηρούσε και κατέγραφε λεπτό προς λεπτό τις φάσεις της σελήνης. Μετρούσε τα διαστήματα από την μια φάση στην άλλη. Η Αγλαονίκη απομονώνονταν συχνά στο δωμάτιό της για να κάνει τις παρατηρήσεις της. Η αγάπη της για το ουράνιο στερέωμα και η ζέση της να ανακαλύψει τα μυστικά του, την έκανε να αναζητεί και να διαβάζει οποιοδήποτε σύγγραμμα μαθηματικών κι αστρονομίας.

Κάθε μέρα περίμενε πώς και πώς το λυκόφως για να κάνει τις μετρήσεις της. Ανακάλυπτε συνέχεια καινούρια πράγματα που την συνάρπαζαν και κατέφερε να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό τα μέχρι τότε συστήματα.

Το ότι έμενε πολλές ώρες απομονωμένη να κοιτάει τον ουρανό, την έκανε να φαίνεται στα μάτια του απλού λαού σαν μάγισσα. Δηλαδή, ένα πρόσωπο που προκαλεί δέος, αλλά και φόβο. Έλεγαν γι’ αυτήν, πως είναι τόσο ισχυρή μάγισσα, που μπορεί να κατεβάσει την σελήνη στην γη (όπως «συνήθιζαν» να κάνουν οι φημισμένες μάγισσες της Θεσσαλίας).

Με τις πολυετείς και προσεκτικές της παρατηρήσεις μπορούσε να προβλέψει με ακρίβεια ώρας τις επόμενες εκλείψεις της σελήνης και του ήλιου, όπως ακριβώς και ο σύγχρονός της, ο Θαλής ο Μιλήσιος.

Η Αγλαονίκη διέδωσε τα νέα σε όλο τον κόσμο. Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν της προσάπτουν την κατηγορία της μαγείας, γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν την επιστημονική μεθοδολογία της. Συν τω χρόνο όμως, γίνεται διάσημη στην Θεσσαλία και μετά σε όλη την Ελλάδα για τις ακριβείς προβλέψεις της.

Αυτή είναι πάντα η μοίρα των πρωτοπόρων. Να λοιδορούνται και να υβρίζονται στην αρχή, αλλά με το πνεύμα τους να χαράζουν καινούριους δρόμους στις τέχνες και στις επιστήμες και να οδηγούν τις εξελίξεις.

Να γιατί οι Σπαρτιάτες ήταν άτρωτοι στη μάχη!

Το 1961 ο Αμερικανός πυρηνικός φυσικός και καθηγητής μεταλλουργίας δρ Λάιλ Μπόρστ επισκέφθηκε την Σπάρτη επηρεασμένος από την ανδρεία των αρχαίων Σπαρτιατών αλλά και για να μελετήσει τα όπλα που χρησιμοποιούσε αυτός ο πολεμικός λαός της αρχαίας Ελλάδας.
Ζήτησε λοιπόν από τους εκεί αρχαιολόγους να δει δείγματα οβολών από το Ηραίον (ναό θησαυροφυλάκιο της αρχαίας Σπάρτης) του 670 π.χ και αφού τα ανέλυσε απεφάνθη πως οι Σπαρτιάτες δεν είχαν απλώς σίδερο αλλά ατσάλι!
Δηλαδή ένα κράμα σιδήρου και άνθρακα με περιεκτικότητα σε άνθρακα μεταξύ 0,2 και 0,8%.
Κατά την δήλωση του στους New York Times, αυτό ισοδυναμούσε με την κατοχή ατομικής βόμβας
για τα μέτρα της εποχής.
Αυτό εξηγεί επιστημονικά, πέρα από την αποδεδειγμένη ανδρεία που υπέδειξαν ο Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες του στη μάχη των Θερμοπυλών και πέρα από την επιλογή του τέλειου στρατηγικού σημείου της μάχης, το πώς 300 άνδρες αποδεκάτισαν έναν στρατό Περσών, Μήδων και Σακών που αριθμούσαν τις 50.000 πάνοπλων αδρών, συμπεριλαμβανομένων και των πλέων επίλεκτων ταγμάτων των Περσών των αθανάτων, πριν πέσουν όλοι από τα βέλη των τοξοτών μετά απ΄ την προδοσία του Εφιάλτη.
Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται (και μέσα από την επιστήμη) το πόσο προηγμένη τεχνολογία διέθεταν οι αρχαίοι Έλληνες. Φανταστείτε τώρα με πόση ευκολία μπορούσαν τα ατσάλινα ξίφη των Σπαρτιατών να διαπεράσουν τις χάλκινες και σιδερένιες πανοπλίες των Περσών και ακόμα πόσο φόβο θα προκάλεσε στους Πέρσες το γεγονός πως στα δικά ξίφη τους οι Σπαρτιάτικές πανοπλίες έμεναν ανεπηρέαστες.

ΜΑΛΑΚΙΕΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΩΛΟΦΑΡΑ
ΑΥΤΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΟΙ ΕΣΧΑΤΟΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ
ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΖΟΥΛΟΥ

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥΣ


* Η ξενομανία, δηλαδή το να γοητευόμαστε από οτιδήποτε ξενόφερτο είναι μια μεγάλη και βαριά νόσος των Νεοελλήνων.
Το πιο εξοργιστικό, όμως, είναι η χρήση ξένων λέξεων αντί των ωραιότερων Ελληνικών, από μια γλώσσα που είναι η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.

Παράδειγμα, το «fame story» μας αρέσει, μας έλκει περισσότερο από τις λέξεις «φήμη και ιστορία», της οποίας πατέρες είναι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης. Προτιμούμε το στούντιο αντί για το εργαστήριο ή σπουδαστήριο. Σούπερ Μάρκετ αντί υπεραγορά. Σπόνσορας αντί χορηγός. Γκράφιτι αντί τοιχογραφία. Σόου αντί παράσταση. Πάρκινγκ αντί στάθμευση, κλπ. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν τόσο υπερήφανοι για τη γλώσσα τους, ώστε αρνούντο να μιλήσουν βαρβαρικά.
Στην τραγωδία «Επτά επί Θήβας» ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Αισχύλος παρουσιάζει τον Ετεοκλή να παρακαλεί τον Δία και τη γη για τη σωτηρία των Θηβών. Αυτό που είναι άξιο θαυμασμού, όμως, είναι το πώς εντάσσει τη γλώσσα σ’ αυτή την έκκληση: «Μη μοι πόλιν πανώλεθρον εκθαμνίσητε δηάλωτον, Ελλάδος φθόγγον χέουσαν».
Δηλαδή «μή μου αφανίσετε την πόλη, που ομιλεί Ελληνικά» (στ. 112-113).
Ο Σοφοκλής στον «Αίαντα», στ. 1263 γράφει: «Την βάρβαρον γαρ γλώσσαν ουκ επαΐω» (=Γιατί τη βάρβαρη τη γλώσσα δεν την ξέρω). Απαντάει ο Αγαμέμνονας στον Τεύκρο.
Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, το απόσπασμα που μας αναφέρει ο Πλούταρχος, στο βίο του Θεμιστοκλή (6,4,2):

«Επαινείται δ’ αυτού και το περί τον δίγλωσσον έργον εν τοις πεμφθείσιν υπό βασιλέως επί γης και ύδατος άτησιν. Ερμηνεία γαρ όντα συλλαβών δια ψηφίσματος απέκτεινεν ότι φωνήν Ελληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ετόλμησε χρήσαι».
Το απόσπασμα αυτό, λοιπόν, μας λέει ότι, όταν ο Ξέρξης απέστειλε αντιπροσωπεία για να ζητήσει «γην και ύδωρ» από τους Αθηναίους, ο Θεμιστοκλής, παρά τα καθιερωμένα, διέταξε να συλληφθεί ο διερμηνέας και με ψήφισμα τον εθανάτωσε με την αιτιολογία ότι ετόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα σε βάρβαρα προστάγματα…
Αλλά και η ιστορία της Φιλομήλας αποκαλύπτει το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας. Ο Τηρεύς, βασιλιάς της Θράκης, ατίμασε τη γυναικαδέλφη του Φιλομήλα. Και για να μη τον μαρτυρήσει της έκοψε τη γλώσσα. Παρά το γεγονός, όμως, ότι ο Τηρεύς της απέκοψε τη γλώσσα, σε μία αρχαία ελληνική επιγραφή έγραψε τον καημό της ψυχής της: «Γλώσσαν την εμήν εθέρισεν Ελλάδα φωνήν». Η Φιλομήλα, λοιπόν, δεν θρηνεί που της έκοψαν την γλώσσα, αλλά για το ότι δεν θα έχει φωνή για να ξαναμιλήσει Ελληνικά…
Βλέπουμε, λοιπόν, πώς προστάτευαν την Ελληνική γλώσσα οι πρόγονοί μας.
Γι’ αυτή, λοιπόν, την ελληνική γλώσσα οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν υπερήφανοι και δεν επέτρεπαν ούτε να τη χρησιμοποιούν σε ζητήματα που είχαν σχέση με απολίτιστους, με βάρβαρους, όπως τους αποκαλούσαν. Πού να φανταζόταν, ότι στους νεώτερους χρόνους η γλώσσα αυτή θα γινότανε μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.
Αλλά, πού να φανταζόταν και το απίστευτο: Οι απόγονοί τους του 21ου μετά Χριστόν αιώνα βάλθηκαν να την καταστρέψουν! Πάνω από τριάντα χρόνια τώρα συνεχίζουμε τις «απλοποιήσεις» και από τις πολλές «απλοποιήσεις» και από τις πολλές αλλοιώσεις την κάναμε αγνώριστη…
Εκτός από την προστασία της γλώσσας οι αρχαίοι Έλληνες δεν ανέχονταν βαρβαρικά έθιμα. Το τρύπημα των αυτιών στους άνδρες, για να φορέσουν ενώτιον = σκουλαρίκι, εθεωρείτο βαρβαρικόν έθιμον για τους αρχαίους προγόνους μας. Έτσι, αν υπήρχε κάποιος με τέτοια συνήθεια, τον διακωμωδούσαν και τον έδιωχναν από την πόλη.
Υπάρχει βεβαίως και σχετικό κείμενο, που τα λέει αυτά: Το διασώζει ο Ξενοφών στην «Κύρου Ανάβαση» (βιβλίο 3, Κεφ. 1, 30-34) και λέει τα εξής:

«Ούτος γαρ και την πατρίδα καταισχύνει και πάσαν την Ελλάδα, ότι Έλλην ων τοιούτος εστίν. Εντεύθεν υπολαβών Αγασίας Στυμφάλιος είπεν: Αλλά τούτο γε ούτε Βοιωτίας, προσήκει ουδέν ούτε της Ελλάδος παντάπασιν, επεί εγώ αυτόν είδον ώσπερ Λυδόν αμφότερα τα ώτα τετρυπημένον. Και είχεν ούτως. Τούτον μεν απήλασαν».
Μετάφραση: «Διότι αυτός και την ιδιαιτέρα του πατρίδα καταντροπιάζει και όλη την Ελλάδα, αφού, ενώ είναι Έλληνας, είναι τέτοιος (δηλαδή δειλός και άνανδρος) κατόπιν, όμως, παίρνοντας τον λόγον ο Αγασίας από τη Στυμφαλίδα είπε:
Αλλά ο άνθρωπος αυτός ούτε με την Βοιωτία έχει καμιά απολύτως σχέση, ούτε με την Ελλάδα γενικά, διότι εγώ τον είδα να έχει σαν Λυδός και τα δυο του αυτιά τρυπημένα. Και πράγματι έτσι είχε το πράγμα. Λοιπόν αυτόν βέβαια τον απέδιωξαν».
Οι Νεοέλληνες, όμως, εζήλεψαν τους μαύρους της Αφρικής που φοράνε σκουλαρίκια και έχουν την εντύπωση πως αυτό σημαίνει πρόοδο και εξέλιξη. Βέβαια την ίδια τακτική ακολουθούν και οι Ευρωπαίοι. Και φυσικά δεν είναι το μόνο βαρβαρικό έθιμο που υιοθέτησε η πολιτισμένη Ευρώπη…
Οι Νεοέλληνες, όμως, κάνουν κάτι πιο φοβερό:
Αντί να διδάξουν ήθος στους μαθητές εισάγουν κείμενα που καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, που απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και πρότυπα ήθους.
Κλασικό παράδειγμα ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος δικαιότατα αποκλήθηκε άγιος της πολιτικής. Πρόσφερε όλη την περιουσία του στο Ελληνικό Κράτος.
Όταν η Εθνοσυνέλευση αποφάσισε να δοθεί χορηγία (μισθός) στον Κυβερνήτη, ο Καποδίστριας απάντησε με ένα έγγραφο το οποίο δεν έχει όμοιό του στα πολιτικά πράγματα και καταλήγει:

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν, θέλουν γνωρίσει μεθ’ ημών ότι εις τας παρούσας περιστάσεις εις τα δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.
Η άρνηση του Καποδίστρια να αποδεχθεί την χορηγία προκάλεσε έκπληξη «διά το μοναδικόν της πράξεως και τον νέον θαυμασμόν προς τον υπέροχον άνδρα…».
Η εντιμότητα του Καποδίστρια φαίνεται και από τα παρακάτω λόγια του «Προτιμώ τον θάνατον, παρά να απατήσω λαόν, εμπιστεύσαντα την τύχην του εις την αφοσίωσίν μου».
Έπειτα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς να προβάλουν τον Καποδίστρια ως πρότυπο αρετής, ιδανικό παράδειγμα στα νέα παιδιά για μίμηση, όπως και πραγματικά είναι ο πρώτος άξιος Κυβερνήτης του Νεοελληνικού Κράτους, ο οποίος επάξια αποκλήθηκε «άγιος της πολιτικής».
Κι όμως, αντί γι’ αυτό, στο βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου παραθέτουν ένα ποίημα με σαφείς υπαινιγμούς για χρηματισμό. Από ποιον; Από τον άνθρωπο που δώρισε στο φτωχότατο κράτος την περιουσία του, τον πολιτικό με το ήθος το ενάρετο, που είναι άριστο υπόδειγμα για κάθε πολιτικό; Τον αδικοχαμένο Ιώ. Καποδίστρια;
Αλλά, η παγκοσμιοποίηση αυτό επιδιώκει. Την ισοπέδωση των πάντων. Να μη υπάρχουν αξίες και ηθικές αρχές.
Στόχος η καταστροφή των κοινωνιών και η μετατροπή των ανθρώπων σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν ευκόλως διαχειριζόμενο, με το οποίο θα τρέφονται οι παγκόσμιοι εξουσιαστές…


Εάν μάθαινες να τρως και ολίγες φακές

Στην αρχαία Αθήνα, μία ημέρα ο Διογένης ο Κυνικός έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι κάποιου πλούσιου σπιτιού. Τότε, δεν υπήρχε σ' όλη την αρχαία Αθήνα πιο φτηνό φαγητό από ένα πιάτο φακές. Δηλαδή, εάν έτρωγες φακές, σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας. Πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε:


-Ε, Διογένη! Εάν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι εάν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές.

Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και, κοιτάζοντας στα μάτια τον συνομιλητή του, αποκρίθηκε:

-Ε, φουκαρά αδερφέ μου! Εάν μάθαινες να τρως και ολίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα που μισείς.

Τό εύδαιμον τό ελεύθερον,τό δ' ελεύθερον το εύψυχον
Περικλέους Επιτάφιος Λόγος, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΑΙ [2.43.4]

Ζούμε μέσα στον παραλογισμό, παρόλο που γνωρίζουμε καλά τη συνταγή της Ευτυχίας.
Τρεις λέξεις είναι:
ΕΥΔΑΙΜΟΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ
ΕΥΨΥΧΟΝ
Η μια συνάρτηση της άλλης
Η Ευτυχία προϋποθέτει την Ελευθερία και αυτή την Ευψυχία.
ΤΟ ΕΥΔΑΙΜΟΝ
Ευδαιμονισμός, η υπέρτατη αρχή του βίου είναι η ευτυχία του ατόμου. Αυτή η αρχή χαρακτηρίζει την αρχαία εποχή.
Για το Σωκράτη η εσωτερική ευτυχία συνδέεται με τη χρηστότητα και την αρετή.
Ο Αριστοτέλης δίδασκε ότι η ευδαιμονία επιτυγχάνεται και θεμελιώνεται στον ενάρετο βίο.
Ο μεγάλος Περικλής, στον Επιτάφιο θέτει τις προϋποθέσεις της.
Ο Χριστός μας αποκάλυψε την αληθινή φύση και το όνομά της: Αγάπη
Στη νεώτερη φιλοσοφία επανέρχεται με τη σημασία της κοινωνικής ευημερίας , της ωφέλειας και της ευτυχίας όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων.
Ευτυχία!! Το χαμόγελο πριν κοιμηθείς μετά από μια δύσκολη μέρα. Η εσωτερική γαλήνη που σου δίνει η βεβαιότητα ότι το πάλεψες και σήμερα, άσχετα από το αποτέλεσμα, ότι έδωσες τη μάχη σου με φρόνημα γενναίο, σαν Ελεύθερος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος, στα μικρά ή στα μεγάλα που προέκυψαν.
ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ
η Ελευθερία κάνει ευτυχισμένο τον άνθρωπο. Η Ελευθερία με όλες τις μορφές της, μα κυρίως η πνευματική. Ελεύθερος από τα δεσμά του φόβου, των προκαταλήψεων, ελεύθερος από κάθε δυνάστη, κάθε σκέψη ωφελιμιστική, κάθε μικρότητα που περιορίζει τις βλέψεις σου στην απόκτηση υλικών μόνον πραγμάτων, ή εφήμερης δόξας. Ελευθερία να επιλέγεις, να διατυπώνεις τις σκέψεις σου χωρίς φόβο και πάθος. Ελευθερία να μάχεσαι για το σωστό και το δίκαιο από Αγάπη για τον άνθρωπο. Αγάπα και είσαι ελεύθερος να κάνεις ό τι θέλεις.
ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ
είναι το καθαρό βλέμμα, η καθαρή σκέψη. Είναι το θάρρος που σε κάνει να μάχεσαι για το δίκιο. Είναι ο καθαρός σου λόγος, η ανδρεία και αμετακίνητη στάση σου. Όταν κατέχεις το Εύψυχον δεν υπάρχει κανένας λόγος να το διατυμπανίζεις, ακτινοβολεί στο βλέμμα σου. Το διαβάζεις μέσα στα μάτια των δειλών· όσων πολύ θα επιθυμούσαν να κρατούν την ίδια με σένα στάση αλλά δεν μπορούν. Η γνώμη σου, οι θέσεις και οι προτάσεις σου απέναντι στις γνώμες, θέσεις και προτάσεις πολλών ή και όλων.

Οι θέσεις του Ελευθέρου και Ευψύχου σε αντιπαράθεση με τις θέσεις ανελεύθερων, δειλών και μίζερων.
Για μάχη πρόκειται, για αγώνα άνισο, φαινομενικά, μα για τον αιώνιο αγώνα του δίκιου με το άδικο, του Δαυίδ με το Γολιάθ.
Όλοι γνωρίζουν το νικητή.
ΟΛΟΙ.

Φλέγεται από την Αγάπη για την προάσπιση του Καλού και αυτό δεν κρύβεται.
Δεν δίνει αγώνες μόνο όταν αδικείται ο ίδιος.
Σ' αυτό είμαστε όλοι «εύψυχοι».
Οι καλοί του αγώνες δίνονται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αδικημένων, για τη διαφύλαξη των χρημάτων των άλλων και μάλιστα του δημοσίου χρήματος.

Ο φθόνος των πολλών είναι δεδομένος, αλλά άλλο τόσο δεδομένος είναι και ο θαυμασμός τους.

Δεν είναι εύκολη η κατάκτηση της ευψυχίας, γιατί είναι η ίδια η Αρετή.
Η Αρετή που δίνει την Ελευθερία στον αγωνιστή, που καθιστά ευτυχείς τους Ευψύχους.

Και αν τα καλομελετήσουμε θα καταλήξουμε ότι προϋπόθεση όλων είναι η Αγάπη