.jpg)
Η οικονομική κρίση που περνά η χώρα μας, αποδεικνύεται πως έχει προκαλέσει μια βαθιά κοινωνική κρίση, την οποία η πολιτεία επιμένει να αγνοεί. Ευτυχώς, κατά ένα περίεργο τρόπο, η κοινωνία καταφέρνει να επιβιώνει πάντα χάρις την ανθρώπινη αλληλεγγύη που αν και υποτιμημένη στην εποχή μας, αποδεικνύεται ότι υπάρχει και μπορεί να κάνει θαύματα σε πολλά παραδείγματα.
Κρίνεται, λοιπόν, ως επείγουσα ανάγκη, η κοινωνία μας να αφουγκραστεί το πρόβλημα και να αντιδράσει. Μαζί με την διεκδίκηση της αξιοπρέπειάς μας από το κράτος, οφείλουμε να κάνουμε και εμείς οι ίδιοι μια ενδοσκόπηση. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές απορροφημένοι από τα δικά μας προβλήματα, δεν βλέπουμε την απελπισία στα μάτια του διπλανού μας. Μας βαραίνουν ήδη πολλά και ίσως να εθελοτυφλούμε κιόλας, δικαιολογώντας τους εαυτούς μας με την κοινή σκέψη της σκληρής απονεχοποίησης ότι δεν θα λύσουμε εμείς το πρόβλημα του άλλου. Συνεχίζουμε, λοιπόν, να απασχολούμαστε με τα προσωπικά μας θέματα, έχοντας απωθήσει σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα στο πίσω μέρος του μυαλού μας εικόνες ή λόγια δυστυχισμένων συνανθρώπων μας που θα έπρεπε να μας ανησυχήσουν και να μας κινητοποιήσουν. Όμως, στα δύσκολα αυτά χρόνια, τα κοινά προβλήματα είναι αυτά που πρέπει να μας ενώσουν. Μόνο έτσι ενωμένοι θα καταφέρουμε να πορευτούμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται στον τραχύ δρόμο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Καιρός, λοιπόν, να είμαστε πιο δεκτικοί σε μηνύματα που εκπέμπουν οι συνάνθρωποί μας μέσα από λέξεις ή συμπεριφορές, να στρέψουμε τα μάτια μας και να απλώσουμε ένα χέρι βοήθειας που θα απαλύνει τον πόνο. Γιατί μην ξεχνάμε ότι ο πόνος δεν κάνει διακρίσεις και υπάρχουν στιγμές της ζωής μας που και εμείς χρειαζόμαστε βοήθεια.
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, σε καιρούς ταπεινούς για την Ελλάδα, όπου κυριαρχούσαν η φτώχεια και η πείνα, αυτό που υπήρχε σε αφθονία ήταν η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο. Τα προβλήματα τότε ήταν ουσιώδη για την επιβίωση πολλών ανθρώπων. Μπορεί τα οικογενειακά τραπέζια να ήταν φτωχά, αλλά οι οικογένειες ήταν πρόθυμες να δώσουν έστω ένα κομμάτι ψωμί σε κάποιον που γι’ αυτόν θα ήταν πολύτιμο αγαθό για να ξεχάσει την πείνα του. Τότε που δεν υπήρχε η διάκριση πλούσιοι και φτωχοί, όπως σε καιρούς οικονομικής ευημερίας, η φτώχεια και τα προβλήματα ένωνε τους ανθρώπους και τούς γεννούσε ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Ο γείτονας, ο συγγενής, ο φίλος ή ένας ταλαιπωρημένος περαστικός είχε χώρο στο σπίτι και στην σκέψη κάθε οικογένειας. Όλοι μαζί κατάφερναν να απαλύνουν τον πόνο τους και να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα. Περίτρανη απόδειξη της αξίας της αλληλεγγύης!
Έχοντας για παράδειγμα τα χρόνια εκείνα, αυτό που μας δημιουργείται μέσα μας είναι η νοσταλγία και η επιθυμία για ανθρώπινη επαφή και αλτρουισμό. Μπορεί η καθημερινή ζωή να άλλαξε, πολλά πράγματα να γίνανε πιο περίπλοκα και οι ρυθμοί γρήγοροι, αλλά υπάρχει έντονη η ανάγκη για να πάρουμε και να δώσουμε βοήθεια και αγάπη. Αν κοντοσταθούμε στην σκέψη αυτή και συνειδητοποιήσουμε την ουσία της, θα είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε όλες τις δυσκολίες μαζί, ενωμένοι. Γιατί ο πόνος είναι πάντα λιγότερο βαρύς αν τον μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας. Η δε βοήθεια που μπορούμε εμείς να προσφέρουμε, λειτουργεί σαν βάλσαμο για την ψυχή μας και μας βοηθά να ανακαλύψουμε καλύτερα την ανθρώπινη πλευρά μας.
