Συγκλονιστικό σκίτσο για τη 13χρονη Σάρα που πέθανε εξαιτίας αναθυμιάσεων από μαγκάλι



Χωρίς καμία λέξη, το σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου στην εφημερίδα Τα Νέα, δίνει γροθιά στο στομάχι. Με έναν συγκλονιστικό τρόπο αποτυπώνει το σοκ από το θάνατο του 13χρονου κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη.
Η 13χρονη Σάρα άφησε την τελευταία της πνοή το βράδυ της Κυριακής, όταν εκείνη και η 54χρονη μητέρα της, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν άναψαν ένα μαγκάλι. Το σπίτι που έμεναν δεν είχε ρεύμα και αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος.

Οι αναθυμιάσεις δηλητηρίασαν και σκότωσαν το παιδί.

Το σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου αφορά αυτή την τραγωδία. Δείχνει ένα μαγκάλι σε ένα άδειο δωμάτιο. Ο καπνός που βγαίνει, σχηματίζει την Ελλάδα. Στον τοίχο, κρεμασμένο σε μια κρεμάστρα, ένα λευκό φόρεμα. Χωρίς λέξεις.



Τι θα μπορούσε να πει;

Αυτή είναι η ανάπτυξή σας...Πάτρα: Κοριτσάκι τρώει από τα σκουπίδια του σχολείου του!



Πάτρα: Συγκλονίζει το κοριτσάκι που τρώει από τα σκουπίδια του σχολείου του!
Συγκλονισμένοι γονείς και δάσκαλοι του δημοτικού σχολείου στην Πάτρα - Το κοριτσάκι ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει κάτι να βάλει στο στομάχι του...

Μάρτυρες μιας εικόνας που παραπέμπει σε χώρες του τρίτου κόσμου έγιναν διερχόμενοι αλλά και κηδεμόνες που βρέθηκαν πριν από λίγα εικοσιτετράωρα στον περιβάλλοντα χώρο Δημοτικού Σχολείου στα Ζαρουχλέϊκα της Πάτρας, όταν αντίκρισαν μια μικρή μαθήτρια να αναζητεί τροφή στα αποφάγια άλλων μαθητών.

Όπως γράφει σήμερα η τοπική εφημερίδα "Κόσμος" το περιστατικό συνέβη πριν από τρία εικοσιτετράωρα, όταν οι αυτόπτες μάρτυρες έβλεπαν την μικρή μαθήτρια να παίρνει στα χέρια της ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς από τα σκουπίδια και να αρχίζει να το τρώει.

Τέτοιες εικόνες υποστηρίζουν πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο με τους μικρούς μαθητές να μην έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ή να φέρουν μαζί τους ούτε λίγο ψωμί προκειμένου να φάνε στο διάλλειμα.

Τί να πει κάποιος για τη συγκεκριμένη φωτογραφία; Οι Κινέζοι, απλά δεν θα έλεγαν τίποτα, αφού μία φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις. Οι επιστήμονες (Κινέζοι ή μη) θα μπορούσαν να το προσεγγίσουν σε ανθρωπιστικό, κοινωνικό και ιστορικό επίπεδο, προχωρώντας σε αναλύσεις επί αναλύσεων. Να δούμε άπαντες το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Δηλαδή, η φωτογραφία αυτή δεν θα πρέπει να συμβολίζει της κατάρρευση της χώρας, της ιστορίας, του πολιτισμού, της κοινωνίας μας, αλλά την αντίσταση απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε.
Αυτούς που θέλουν να αναθεωρήσουν τα πάντα (ίσων να αποκαλούμε και τα Ίμια ως «Καρντάκ και εξαγριώνονται όταν ακούν το «Πατρίς Θρησκεία, Οικογένεια», ασχέτως του εάν σήμερα η αγάπη για την πατρίδα μας κρατάει εδώ, όλοι ξέρουν ότι εάν πεινάσεις σχεδόν σε κάθε ενορία θα βρεις από το υστέρημα του κοσμάκη ένα πιάτο φαγητό με την αγάπη των εθελοντών και του τοπικού απλού ιερέα που πασχίζει να ταΐσει τη φαμίλια του με 700-800 ευρώ και στα εκατομμύρια των Ελλήνων που πλέον συζητούν σε κάθε παρέα «εάν δεν είχα την οικογένειά μου δεν θα μπορούσα να επιβιώσω
Ακόμα όμως κι αν επιλέξουμε η φωτογραφία να συμβολίσει την κατάρρευση της χώρας και της κοινωνίας, εμείς θα το εκλάβουμε ως σημάδι; Όσα αυτή τη στιγμή συμβολίζουν τα «ιερά και τα όσια» του ελληνικού ένθους, θα αποτελέσουν πηγή δύναμης αυτή τη δύσκολη περίοδο και θα μας βοηθήσει να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ και για ακόμα μία φορά να τραβήξουμε τον ιστορικό δρόμο της ελληνικής φυλής;
Να πρωτοπορεί στην αλλαγή; Να προσφέρει στην ανθρωπότητα γνώση, σκέψη και πολιτισμό, αλλά και να λειτουργεί ως ο κυματοθραύστης των κακών (μήπως ήδη παίζει με κάποιον τρόπο αυτόν τον ρόλο η Ελλάδα και δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμα προσφέροντας στην ανθρωπότητα ήρωες, προσωπικότητες και ελπίδα για το μέλλον. Επίσης όμως, μετριοπάθεια, ανθρωπισμό και πραγματικό ; Υγιή κοσμοπολιτισμό, με τη διάκριση Ελλήνων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου.
Πολύ θα θέλαμε να ρωτήσουμε την ψυχή που βρίσκεται κάτω από τις τιμημένες σημαίες ; Κουβέρτες, μαζί με το παιδάκι του όπως προδίδουν τα παιδικά αθλητικά παπουτσάκια δίπλα, το οποίο για μαξιλάρι έχει το μπράτσο του πατέρα του, να μας δώσει με τα δικά του λόγια, με τον δικό του, ίσως και απλοϊκό, τρόπο σκέψης να καταλάβουμε τα συναισθήματα του άτυχου ; Προσωρινά ελπίζουμε ; Συμπολίτη μας και όσα εισπράττει ψυχικά και συναισθηματικά, έχοντας αυτό για σκέπασμα;
ΠΗΓΗ: μπλογκ «ΗΓΚΙΚΕΝ»

Γονείς σε απόλυτη φτώχεια ζητούν να αφήσουν το παιδί τους στα χωριά SOS
«Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Συγγνώμη»
Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ’ την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».

Ο άνθρωπος που μου λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει. «Και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ’ εμάς».

Ολα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Εγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους.

«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».

Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ’ αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.

Στέκονται και κοιτάζουν

Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».

Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι’ αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ’ εμάς.

«Εβγαινα απ’ το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ’ ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ’ αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ…». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ’ το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».
Της Μαριλης Μαργωμενουhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_18/12/2011_466572

Ελλάδα 2013-Χιλιάδες μαθητές τρώνε από συσσίτια
Χιλιάδες μαθητές δημοτικού και γυμνασίου συμμετέχουν σε πρόγραμμα σίτισης γιατί οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα να τους παρέχουν το φαγητό που θα έπρεπε.
Συγκλονιστικές είναι οι εξομολογήσεις γονέων και δασκάλων για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα.

Κι όμως το παιδί είχε εισιτήριο

Άφετε τα παιδία ελθείν προς με -είπε σύμφωνα με τον ευαγγελιστή ο Χριστός, όταν εμπόδιζαν τα παιδιά να τον πλησιάσουν. Αφήστε τα παιδιά να έλθουν σε μένα. Των γαρ τοιούτων εστί Βασιλεία των Ουρανών. Γιατί είναι δική τους η βασιλεία των ουρανών.

Αν όμως για τον Ιησού τα παιδιά έχουν εξασφαλισμένη τη βασιλεία των ουρανών αυτό δεν πάει να πει ότι έχουν εξασφαλισμένα άλλα πιο πεζά πράγματα στη βασιλεία των μνημονίων. Διότι στη σημερινή Ελλάδα χιλιάδες παιδιά δεν έχουν ψωμί, γάλα, βιβλία. Και δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν, εισιτήρια του τρόλεϊ, του μετρό, ή του λεωφορείου.

Πράγματα λίγο πολύ γνωστά σε όλους:

Τα παιδιά που οι γονείς τους έχουν πολλά λεφτά δεν ξέρουν πώς είναι από μέσα το μετρό, το τρόλεϊ ή το λεωφορείο.

Τα παιδιά που οι γονείς τους έχουν κάποια λεφτά πληρώνουν το εισιτήριό τους και πηγαίνουν όπου θέλουν με το μετρό, το τρόλεϊ, ή το λεωφορείο.

Τα παιδιά που αντί να μετράνε τα άστρα, όπως έγραψε ο Λουντέμης, μετράνε τα λεπτά του ευρώ στην τσέπη τους, έχουν την επιλογή η να πάνε όπου θέλουν με τα πόδια, ή να επιχειρήσουν το επικίνδυνο ταξίδι Ζάππειο-Περιστέρι χωρίς εισιτήριο.

Με τον κίνδυνο του ελεγκτή ο οποίος αγνοεί τα λόγια του Χριστού και αντί για τη βασιλεία των ουρανών επιβάλλει πρόστιμα και απειλεί με συλλήψεις.

Τόσο απλά.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το κακό, καθώς χιλιάδες παιδιά, αλλά και ενήλικες, διακινδυνεύουν για να μπορέσουν να μετακινηθούν. Και το κράτος, οι εταιρίες, εντείνουν τα μέτρα ελέγχου, πιέζουν τους ελεγκτές να είναι αυστηροί, ανακοινώνουν μέτρα για τους "τζαμπατζήδες", εξαπολύουν απειλητικές καμπάνιες και δυσβάσταχτα πρόστιμα. Όλα αναποτελεσματικά διότι ο Γιάννης Αγιάννης θα το αρπάξει τελικά το ψωμί μιας και δεν έχει να φάει, όσες απειλές και να κρέμονται πάνω από το κεφάλι του.

Ακούς βέβαια διάφορα. Ότι είναι κλοπή να μην πληρώνει κανείς εισιτήριο, ότι το τζάμπα βλάπτει την πατρίδα, ότι το εισιτήριο που δεν πληρώνει κάποιος το πληρώνουν οι άλλοι και άλλα παρόμοια. Σωστά ίσως για άλλες χώρες και για άλλες εποχές, αλλά εκτός τόπου και χρόνου για τη σημερινή Ελλάδα. Διότι όταν οι ανάγκες σφίγγουν και οι αδικίες βγάζουν μάτι, τότε όλα έρχονται τα πάνω κάτω - μαζί και το νόμιμο και ηθικό. Γίνεται ηθικό να δίνουμε βγαίνοντας το ακυρωμένο εισιτήριο του μετρό σε κάποιον που μπαίνει - και να το δίνουμε μάλιστα με τη βεβαιότητα ότι κάνουμε μια πράξη αλληλεγγύης και όχι μια πράξη συνενοχής σε κλοπή. Και γίνεται κουρελόχαρτο ο νόμος που θέλει να επιβάλει να πληρώσουν εκείνοι που δεν έχουν. Δεν έχουν πάει και τελείωσε και οι Άθλιοι γίνονται όλο και πιο Άθλιοι, όσο πιο αυστηρές γίνονται οι ποινές.

Αυτός ο δρόμος που μας έχουν βάλει είναι ένας δρόμος που δεν μπορεί να μετρηθεί με μέτρα, με βλακείες για τζαμπατζήδες, με μύδρους για λαϊκισμούς.

Είναι ένας δρόμος που μπορεί να μετρηθεί με θύματα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Και είναι ένας δρόμος στον οποίο μας έχουν βάλει χωρίς να μας ρωτήσουν, χωρίς τη θέλησή μας, και με εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Αυτό το εισιτήριο είχε το παιδί από το Περιστέρι, κι ας λένε οι ηλίθιοι ότι δεν είχε εισιτήριο. Αυτό το εισιτήριο έχουν και πολλοί γύρω μας.
Γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Χωρίς επιστροφή.

Γιατί, γιατί, γιατί, φώναζε με οργή και απελπισία μια γυναίκα στον ελεγκτή του μοιραίου τρόλεϊ που η αυστηρή του στάση οδήγησε στο θάνατο του δεκαοχτάχρονου παιδιού. Γιατί αναρωτιούνται οι γονείς του παιδιού, οι φίλοι του, η γειτονιά.
Όλοι μας.

Και όλοι μας χρωστάμε μιαν απάντηση.

Γιατί λοιπόν;
Γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Αυτές οι συγκλονιστικές εικόνες που θα δείτε είναι η άλλη Ελλάδα.
Το ντοκιμαντέρ δείχνει με εικόνες ντοκουμέντο την αλήθεια! την σκληρή και απάνθρωπη αλήθεια. -

ΠΑΤΡΑ¨ Φαγητό σε δέντρα για τους απόρους!



Η πείνα και η φτώχεια οδηγούν καθημερινά δεκάδες ανθρώπους στην αναζήτηση τροφής στα σκουπίδια της Πάτρας. Όμως όπως αναφέρει το patrisnews.gr, o πολλαπλασιασμός του αριθμού αστέγων και απόρων υποχρεώνουν ορισμένους σε ύστατες λύσεις προκάλεσε μια πρωτοφανή ένδειξη αλληλεγγύης από τους κατοίκους της πόλης προς τους απόρους. Οι πολίτες κρέμασαν σακούλες με μαγειρεμένο φαγητό, αλλά και είδη πρώτης ανάγκης σε δέντρα προσπαθώντας με αυτόν τον πρωτότυπο τρόπο να βοηθήσουν τους οικονομικά εξαθλιωμένους συμπολίτες τους. Όπως αναφέρει όμως η ιστοσελίδα, η εικόνα αυτή δεν είναι η μόνη. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης, συχνά συναντά κανείς τσάντες με τρόφιμα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης και παιχνίδια ακουμπισμένες έξω από τους κάδους. Λέτε να γεμίσουν και τα δέντρα της Αθήνας με αντίστοιχες «σακούλες αλληλεγγύης»;


Πηγή: www.in2life.gr