Από μικρά παιδιά προσαρμοζόμαστε στις απαιτήσεις του κόσμου για να μας αγαπούν. Αυτό μας ακολουθεί κ αργότερα με τις παρέες αλλά κ τις προσωπικές μας σχέσεις. Συνηθίζουμε να ακολουθούμε γνωστούς αλλά κ αγνώστους που συναντούμε ελάχιστες μόνο φορές στη ζωή μας χωρίς να εκφράζουμε την προσωπική μας άποψη, έτσι ώστε να είμαστε αρεστοί. Για πόσο όμως; Για πόσο μπορούμε να κρύβουμε την αληθινή προσωπικότητά μας μόνο κ μόνο για να δείχνουμε ή ακόμη χειρότερα να γίνουμε αυτό που περιμένουν οι άλλοι; Γιατί πρέπει να εγκαταλείπουμε τους εαυτούς μας κ να προσποιούμαστε έναν εικονικό χαρακτήρα που δεν είμαστε;
Αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο προσπαθώντας να γνωρίσουμε τους άλλους ανθρώπους που στο τέλος δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε πραγματικά. Μας απασχολεί τόσο η γνώμη τους που παλεύουμε να διαμορφώσουμε τις πράξεις μας για να ταιριάζουν στη δική τους ιδιοσυγκρασία, χάνοντας έτσι τους εαυτούς μας.
Μελετώντας τους ανθρώπους γύρω μας, τις συνήθειες, το φαγητό, τη μουσική, τα πιστεύω τους κ πολλά άλλα καταλαβαίνουμε πως δεν είμαστε κ δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε ίδιοι μεταξύ μας. Αυτή όμως δεν είναι η μαγεία; Η διαφορετικότητα των προσωπικοτήτων που απαντούμε καθημερινά. Όσο κ αν κοπιάζουμε να δείχνουμε πως είμαστε όμοιοι με τους άλλους στο τέλος συνειδητοποιούμε πως δεν αξίζει τον κόπο!
Οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας, μας αγαπούν γι αυτό που πραγματικά είμαστε. Για τη γνώμη, την αμεσότητα, την τρέλα κ γενικά για ότι κουβαλάμε με την προσωπικότητά μας. Όσο διαφορετικοί κ αν είμαστε μας αποδέχονται χωρίς απαιτήσεις να γίνουμε κάποιοι άλλοι. Εξάλλου, η έννοια του λογικού διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κάτι που για εμάς είναι απολύτως σωστό κ αρεστό σε μία άλλη μερίδα ανθρώπων μπορεί να φαντάζει πέρα ως πέρα παράλογο…
Μπαχτσέ Ερμιόνη
Φωτογραφία: By Man-O-Matic
