φιλη santo, εχεις πιασει ενα πολυ ευαισθητο θεμα! θα το θεσω ομως λιγο διαφορετικα. Η καταπιεση οπως και να την δουμε δεν εχει ορια ειναι μια κατασταση αρνητικη! Αν μιλαγαμε για πιεση τοτε ναι θα μπορουσαμε να πουμε οτι υπαρχουν καποια ορια τα οποια ο γονιος μονο γνωριζει για το παιδι του! τωρα καμια φορα και οι γονεις μπορει να υπερβαλουν αλλα δε το θελουν και οι ιδιοι! Το παδι επειδη λειτουργει περισοτερο συναισθηματικα και με το ενστικτο, μεταφραζει σχεδον παντα την εναντιωση του θελω με το πρεπει σαν καταπιεση! Και αυτο δεν σταματα μονο στο οικειο περιβαλον αλλα συνεχιζετε και σε ολοκληρη την κοινωνια! Ετσι μεγαλωνοντας το παιδι το κατανοει καλυτερα! φευγει δηλαδη η αισθηση της καταπιεσης και αντικαταστατε απο την λογικη! Αλλα και μετα παλι βλεπουμε οτι το ρολο του γονιου παιρνουν οι νομοι και ετσι κυριαρχει παλι ο φοβος, οπως του προστιμου, της ντροπης, της αποξενωσης, της φυλακισης κλπ.Ολα αυτα βεβαια για να λειτουργει σωστα και με ηθος το κοινωνικο συνολο! Τωρα βεβαια το παιδι συμφωνα με τη φυση του παντα θα νιωθει καταπιεσμενο γιαυτο πρεπει και οι γονεις να προσπαθουν να του περιορισουν οσο το δυνατον αυτη την αισθηση!!! Ε νας τροπος αποφορτισης είναι η χαρα, παιξτε γελαστε και χαρειτε με τους φιλους και τα πραγματα δεν θα φαινονται πλεον τοσο ασχημα!!!

το οτι μονο ο γονιος γνωριζει τα ορια της πιεσης αν θες που ασκει στο παιδι του ειναι κατι εντελως σχετικο.Μιας και η πιεση που μπορει να δεχτει ενα παιδι εξαρταται απο πολλους παραγοντες οπως το χαρακτηρα του,το ποσο συμβαδιζει η σκεψη του με αυτη των γονιων του αλλα και την ηλικια του.επισης,σχετικα με αυτο που λες οτι το παιδι λειτουργει περισσοτερο συναισθηματικα απο ενα γονιο ενω ο γονιος μονο με τη λογικη που το στηριζεις?εγω πιστευω οτι ο γονιος λειτουργει περισσοτερο συναισθηματικα λογω αγαπης προς το παιδι του και θελοντας να το προστατευσει με αποτελεσμα να ερχεται η καταπιεση σε διαφορα πραγματα.για παραδειγμα αμα γινει κατι που μπορει να στεναχωρησει την μητερα,ποσες φορες εχουμε ακουσει ολοι μας την εξης ατακα: ¨εγω που στερηθηκα τοσα για να σε μεγαλωσω και εσυ δεν με ακους ποτε και με στεναχωρεις¨?

συμφωνω σε αυτο που λες για τα ορια και τους παραγοντες αν δεν τα γνωριζει αυτα ο γονιος τοτε πιοιος/ η τουλαχιστον υποχρεουτε να τα γνωριζει εκτος κι αν μιλαμε για πληρη αδιαφορια! Στο δευτερο σημειο παλι ναι καπως ετσι εχουν τα πραγματα αλλα η αληθεια πιστευω οτι βρισκετε καπου στη μεση! ναι τη μεγαλυτερη ευθηνη την εχει ο γονιος. ναι αυτη η ατακα ειναι κλασι κη οπως και τοσες αλλες και ειναι λανθασμενη! Δυστηχως απο οτι βλεπεις η κοινωνια μας δεν ειναι και τοσο καλα καταρτισμενη και ειναι φυσικο επομενο να αντανακλατε στην συμπερι φορα του γονεα! σε μια ατελη κοινωνια μερος ειναι και οι γονεις! το σωστο ειναι να μην επαναλαμβανονται τα ιδια λαθη και απο τις επομενες γενιες, και ειμαι αισιοδοξος γιαυτο αρκει μην εγκαταληψετε τις ιδεες σας και τις αρχες σας!!!!

μα το θεμα δεν ειναι αν τα γνωριζει ή οχι,διοτι αν ειναι σωστος γονιος και ξερει το παιδι του τα γνωριζει.το θεμα ειναι αν μπορει σαν γονιος να βαλει τα θελω του πιο κατω απο την ψυχικη ηρεμια του παιδιου του.εκει ειναι ολο το θεμα.για παραδειγμα οταν γενιεται ενα παιδι αρχιζουν τα σχολιαα....¨α εμενα το παιδι μου θα γινει δικηγορος,δεν δεχομαι τιποτα λιγοτερο¨μα τι λογικη ειναι αυτη?αν ειναι κατι που δεν του αρεσει τοτε ποιο το νοημα?δυστυχως το παιδι οταν μεγαλωσει και γινει γονιος στις περισσοτερες περιπτωσεις ακολουθει το δρομο των γονιων οσον αφορα τη διαπαιδαγωγηση.πραγμα ομως που πρακτικα δεν θα επρεπε να γινεται γιατι αλλαζουν οι εποχες και οι αναγκες των ανθρωπων οποτε και ο τροπος σκεψης/αντιδρασης του ατομου

Τα παιδιά από μικρή ηλικία αρχίζουν να δοκιμάζουν τα όρια (αλλά και εμάς), για να δουν μέχρι που μπορούν να φτάσουν.
Ο φόβος μην τύχει και κάνει λάθη ο γονιός στην ανατροφή των παιδιών κάνει πιο δύσκολη τη θέσπιση ορίων.
Όποιος θέτει όρια ρισκάρει να μην είναι πάντα αρεστός στους άλλους, ρισκάρει να προκαλέσει την οργή και το θυμό τους.
Η προστατευτική και χωρίς όρια αγάπη καταντά παθολογική, καταπιέζει και δημιουργεί εξαρτημένους ανθρώπους. Η αγάπη και η κατανόηση αναγνωρίζει την αυτονομία και την ατομικότητά του και δέχεται τα σύνορα μεταξύ του Εγώ και του Εσύ.
Θέτω όρια = περιορίζω και αποδεσμεύω τα παιδιά, τους δίνω ώθηση να αυτοπραγματωθούν μέσα από το δικό τους ρόλο. Αυτό δε γίνεται χωρίς πόνο. Όποιος προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά από τη σκληρή πραγματικότητα τα κάνει ανίκανα να αντιμετωπίσουν τη ζωή.
Τα όρια διαφέρουν από τη τιμωρία γιατί αποτελούν τη φυσική συνέπεια των πράξεών μας. Δηλ. "δεν θέλεις να φάς, τότε θα πεινάσεις" και όχι "...δεν θα δεις τηλεόραση".