Πόσο πολύ μας μπερδεύουν και μας βάζουν σε μία διαδικασία να σκεφτούμε; Να αναζητήσουμε ένα δρόμο άλλο, διαφορετικό, που μπορεί να είναι τελικά και ο σωστός. Ο σωστός πάντοτε για μας. Γιατί ποιος μπορεί να κρίνει ποιο είναι το σωστό και ποιο όχι; Μπορεί κάποιοι να απαντήσουν με βιασύνη «Μα, αυτό που είναι αντικειμενικά σωστό» ή «Το σωστό είναι αυτό που συμβαδίζει με τη λογική». Και πάλι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιος ορίζει ή μάλλον κρίνει ότι τελικά αυτό είναι το σωστό. Το ζητούμενο δεν είναι να δώσουμε τον ορισμό της τελειότητας. Γιατί όπως κατανοούμε τον κόσμο εμείς, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Όμως, αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως το λάθος είναι μια προσωπική επιλογή. Μια κίνηση που μας ωθεί να εξελιχτούμε, να προχωρήσουμε μπροστά και να δούμε τους δρόμους που ανοίχτηκαν. Για το λόγο αυτό, μην εγκλωβίζεστε μόνοι σας, σε ταμπέλες και κοινωνικά στερεότυπα. Σας αφήνω με ένα ποίημα της Κικής Δημουλά, που δίνει την δική της διάσταση στο λάθος:
Γράψε λάθος
Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ” επανάληψη λες, μ” έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω – το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.
Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που τα κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική τού ζω απεραντοσύνη.
Απ” τη σκοπιά τού καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα:
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.
Ρωτάς από πού ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ” την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
